Ik ben 9 jaar oud als ik samen met mijn zus op de achterbank van onze auto zit terwijl we langzaam wegrijden uit de straat van onze opa en oma in Gouda. Onze zakken zijn door onze oma gevuld met een rolletje mentos (‘wat lekkers voor onderweg’), en een muntje van vijf voor in onze spaarpot. We zitten omgekeerd op de bank van onze Alfa Romeo en zwaaien vol enthousiasme door de achteruit naar onze opa.
Een lieve, grijze man met warme bruine ogen zwaait vrolijk terug. In zijn hand houdt hij een zakdoek vast die hij fanatiek mee laat wapperen in de blauwe lucht, later bewaar ik die zakdoek als herinnering aan hem. Hij blijft zwaaien totdat wij uit het zicht zijn, een beeld dat nog steeds duidelijk in mijn geheugen staat gegrift als één van mijn eerste herinneringen uit mijn jeugd.
Vele jaren later sluit ik de deur achter me dicht van een klein, gezellig huisje in een rustige wijk in Rotterdam. Ik trek mijn werkkoffer achter me aan over het pad van de voortuin. Er staat een vogelhuisje in en haar tuin staat vol met planten die volop in de bloei zijn. In mijn tas zit een pakje chocolademelk (‘voor als je onderweg dorst krijg meisje’) en in het zakje van mijn werkjasje zit een extraatje voor in het fooienpotje. Ik draai me om richting haar raam waar ze al klaar staat om mij uit te zwaaien, een standaard tafereeltje waar ze nooit van afwijkt. Ze blijft zwaaien totdat ik uit het zicht ben verdwenen.
Helaas zijn mijn beide grootouders al een tijdje geleden overleden, en ik mis ze nog regelmatig. Maar gelukkig heb ik ze door mijn werk weer een beetje teruggekregen.
