Tag: deavonturenvandepedicure

Geplaatst op

Every step you take….

Er wordt regelmatig gevraagd hoeveel uur ik in de week werk. ‘Bedoel je de uren die ik besteed aan pedicuren? Of in totaal?’ vraag ik dan. Want totaal loopt dat op tot zeker zo’n 40 uur in de week. Naast de praktijk is er nog een groot gedeelte waar ook heel veel tijd in gaat zitten: administratie, social media, mijn blog, naar de groothandel, en het beantwoorden van berichtjes. Dat laatste kan via mail, facebook of via WhatsApp. Op mijn site staat een WhatsApp button waardoor de mensen meteen met mijn kunnen appen als ze dat willen. Tegenwoordig appen de mensen liever dan dat ze bellen, en ik vind dat prima. Ik reageer,als het mogelijk is,vrij snel op berichtjes, dan is het meteen maar afgehandeld, en ik weet dat het wordt gewaardeerd.

Ik had al moeite om prive en werk gescheiden te houden toen ik nog in loondienst was, en als ondernemer is dat zeker niet minder geworden. Ik ben elke dag bezig met mijn werk, ook als ik vrij ben: toch nog even die ene klant een berichtje sturen, toch nog even wat op social media plaatsen, toch nog even aan mijn blog werken. En ik doe het met veel liefde, mijn zaak is mijn kindje en daar moet je goed voor zorgen.

Zelfs op vakantie kan ik het niet loslaten. Ik kan het niet laten om naar de voeten van de mensen te kijken. Bij het zwembad is het helemaal erg, als de badgasten op hun zonnebedje liggen dan scan ik de voeten: eelt, kloven, onverzorgde nagels, afgebladerde nagellak. Ik kan er niks aan doen, mijn ogen worden er naar toe getrokken. Tijdens een dagje Efteling was het ook raak: mensen met te kleine slippers, mensen die naar binnen toe lopen met hun voeten, mensen die naast hun schoenen lopen (letterlijk)etc. etc.

Ik was er al voor gewaarschuwd op mijn opleiding die ik deed op Rotterdam Zuid. ‘ Je zal zien, als je op de roltrap staat op Zuidplein dat je naar de voeten kijkt van de persoon voor je’. Je let op de stand van de voeten, naar de schoenen. En gelijk had deze lerares.

Dus lieve mensen, wees gewaarschuwd: Zie je niet het nut in van goede verzorgde voeten? Denk je dat er niemand op je voeten let? Er zou zomaar een pedicure in de buurt kunnen zijn die ze stiekem onder de loep neemt. Of ze nou aan het shoppen is op haar vrije dag, of een dagje strand doet, wij zijn nooit off duty 😉

Liefs, Judith

Ps. De foto is gemaakt tijdens mijn vakantie, want zo’n voetenfoto is toch altijd handig om te hebben voor op mijn blog of social media?

Geplaatst op

Life is beter when you’re laughing.

Het is nu ruim drie weken geleden dat ik ben geopereerd, en de mist in mijn hoofd is al redelijk opgetrokken: de vermoeidheid en de warrigheid nemen af, mijn concentratievermogen en energiegehalte nemen langzamerhand toe.

Er is geen pijn meer, geen maandelijkse issues, geen onzekerheden, en geen getob. Ik had een haat-liefde verhouding ermee, en nu die eruit is voel ik me opgelucht. Het is het huisje geweest van mijn zoon en dochter voor 9 maanden lang, en het heeft op dat gebied goed zijn werk gedaan. Maar vanaf mijn 11e ook veel ellende gezorgd. Hebben jullie al een vermoeden waar ik het over heb? Ja, precies: mijn baarmoeder. Mooi woord eigenlijk : baarmoeder, in het Engels noemen ze het uterus, klinkt toch minder romantisch.

Het was een pittige beslissing, en de beslissing was ook echt niet zomaar gemaakt: er is veel aan vooraf gegaan. Tijdens het wikken en wegen hierover sprak ik mijn moeder: ‘Mam, ik vind het best heftig, mijn kindjes hebben er 9 maanden veilig in gezeten, en het is toch een stukje vrouwelijkheid. Waarop mijn oh -zo -praktisch -ingestelde moeder zei: ‘Juud, je moet het maar zo zien: het heeft zijn werk goed gedaan, maar nu is het tijd voor een nieuwe fase.’ En met die gedachte ben ik de operatie in gegaan.

De aanloop naar de operatie toe, was een lange aanloop. De klanten die stonden ingepland voor die tijd moesten verschoven worden of werden bij een collega ondergebracht. Ik heb aardig wat uren gebeld en ge-appt om dit zo goed mogelijk te regelen. En wat waren de reacties lief: ‘rustig aan he?’, ‘heel veel succes, we denken aan je’. Of: ‘je neemt je rust hoor, als je toch eerder op de stoep sta dan doe ik gewoon niet open voor je’. In het verzorgingstehuis waar ik eens per week werk werd door een bewoner voorgesteld om de operatie zelf even te doen: ‘gaan ze je baarmoeder verwijderen? Nou dat kan ik ook wel voor je doen hoor.’ Waarop ik antwoorde: ‘de alcohol en mesjes heb ik zelf ook dus waarom niet’. Lachend zei ik hem gedag, en beloofde ik hem om over 8 weken weer gezond terug te komen.

Mijn eierstokken hebben ze laten zitten, in tegenstelling tot de buurvrouw met wie ik een kamer deelde in het ziekenhuis. Bij haar was alles verwijdert: ze had baarmoederhalskanker. Ze was al een stuk ouder als dat ik ben, er ze was er vrij nuchter onder, ze had er alle vertrouwen in dat het niet was uitgezaaid. Ondanks dat we er niet voor de lol lagen hebben we ontzettend gelachen met elkaar. Ik hoefde maar één nachtje te blijven, zij moest twee nachtjes blijven. Tijdens de nacht maakte zich zorgen toen ze me niet hoorde: ‘meid’, zei ze de volgende ochtend, ‘wat ben jij stil tijdens het slapen, ik dacht echt even dat je dood was, oh wat erg toch voor dat gezinnetje schoot er door mijn hoofd.’ zei ze. Wat heb ik gelachen om die opmerking, wat een drama, maar ook om haar humor, ze heeft een heftig leven gehad, maar ze bleef overal de humor van inzien. (Je kan iemand goed leren kennen als je 24 uur samen een kamer deelt kan ik je vertellen ;-))

Al met al is het eigenlijk precies van wat ik me er van had voorgesteld en ik kan me redelijk rustig houden. Iemand had mijn moeder al gewaarschuwd: ‘bind die maar vast, anders neemt ze haar rust niet’. Maar het lukt me aardig, en het delegeren gaat me ook prima af. Zal ik het er nog maar even van nemen dan? Nog maar even extra in de watten laten leggen? Of zoals ik tegen een vriendin zei; ‘ik denk dat ik me vaker laten opereren, ik word zo vertroeteld door iedereen. Gekscherend natuurlijk, want ik weet ook echt wel als geen ander, dat gezond zijn één van de grootste rijkdommen is.

Maar humor houd je op de been, Ze zeggen weleens dat humor het beste medicijn is. Soms is het gewoon nodig om even de scherpe kantjes van het leven af te halen, dan kan je maar beter de lol van bepaalde situaties inzien, anders wordt het allemaal zo zwaarmoedig, en daar is het leven toch te kort voor? Want tenslotte is een dag niet gelachen, een dag niet geleefd.

Liefs, Judith

Ps. als ik lol heb, dan lach ik met mijn mond open, kraaienpootjes om de ogen, en een hard geschater, heel charmant, that’s me 😉

 

Geplaatst op

Make it happen

Ik ben niet geboren en getogen in Rotterdam, ik ben import. Maar ik ben redelijk geïntegreerd, al zeg ik het zelf. Je kan me wakker maken voor een patatje van de Bram, de brienenoordbrug is voor mij thuiskomen, en thuis heerst de ‘niet lullen maar poetsen ‘mentaliteit.

Ik kom uit een Goudse familie en ben geboren in Gouda. Ik ben opgegroeid in het veilige Moordrecht: waar het touwtje uit het brievenbus hing wanneer ik buiten speelde en ik naar binnen ging wanneer de straatverlichting aanging. Vele jaren later ben ik gaan samen wonen met een Waddinxveener in het dorp waar hij woonde, en uiteindelijk zijn we gesetteld in Nesselande, een buitenwijk van Rotterdam.

Mijn man wilde liever niet weg uit Waddinxveen, die is nogal honkvast. Ik kon hem overtuigen met het argument dat we dan dichterbij de Kuip wonen. En daar wonen we nu al ruim 10 jaar. Ik zou niks anders meer willen, ik voel me hier meer dan thuis.

Ik hou van de Rotterdamse mentaliteit: Hardwerkende mensen die duidelijk, eerlijk, direct en open zijn, en ik waardeer dat enorm. En zeker ook omdat ik dat ook tegen hun kan zijn. Zo weet iedereen waar die aan toe is.
Het is een stad met een ruw randje, er wordt niks opgepoetst, what you see is what you get.

Het is een stad waar heel veel mogelijk is door hard te werken. Zo is de slogan ‘make it happen’ hier in het leven geroepen en kan je deze slogan terug vinden in de stad op meerdere plekken.
Een slogan die heel toepasselijk is voor deze stad, want als je iets echt wilt, dan lukt het hier, in deze stad. De stad die zichzelf heeft opgebouwd na de tweede wereldoorlog. De stad die met de grond gelijk is gemaakt en nu piekt met torenhoge gebouwen die de skyline vertegenwoordigen.

De meeste klanten van mij zijn trouwens wel geboren en getogen in Rotterdam. Mijn oudste klant is 97 jaar. Zij heeft de oorlog heel bewust meegemaakt. Zo vertelde ze mij eens dat ze het bombardement nog heel goed kan herinneren, de geur van de vernieling, en van de lichamen op de Coolsingel. Ontzettend heftig en heel triest. Sommige kunnen er heel open over praten, en sommige praten er liever helemaal niet over.

Daarnaast heb ik aardig wat ondernemers in mijn klantenkring. Dames die hun eigen zaak hebben, hier keihard voor hebben gewerkt en daar nu de vruchten van plukken. Mannen die tijdens een behandeling hun telefoon niet weg kunnen leggen omdat een eigen zaak 24/7 doorgaat. Sporters die keihard trainen en hun tanden in hun doel hebben gezet en niet loslaten totdat hun doel is bereikt.

Ik geloof in het stellen van doelen en dat deze haalbaar zijn: als je hard werkt, een duidelijk richting kiest, open staat voor kritiek, eerlijk bent naar je klanten toe, en gaat voor een directe aanpak. En wat toevallig dat dat nou allemaal Rotterdamse eigenschappen zijn.

En met deze eigenschappen kan je het waar maken. Waar je ook bent. In Rotterdam, in Gouda, of in Moordrecht, want waar je hart ligt, daar ligt je doel.

Geplaatst op

Picture Perfect

Bij het perfecte plaatje denk ik altijd aan Instagram. Daar komen de mooiste foto’s voorbij van prachtig ingerichte woningen, mooie gezinnen, en zonovergoten vakanties. Een filtertje erover en klaar! Te mooi om waar te zijn, want iedereen weet dat elk huisje zijn kruisje heeft.
En die kruisjes krijg ik vaak te horen bij mijn klanten.

Bijna iedereen heeft wel foto’s in hun woonkamer staan. Voornamelijk van de (klein)kinderen, familie of huisdieren. Vaak word ik op die foto’s gewezen door mijn klanten: ‘Kijk dat is mij kleinzoon, die zit nu op de universiteit, en gaat met de zomer naar Gambia om daar een waterput te maken’. Ik krijg alle verhalen te horen die achter de foto’s schuilen. En dan bedoel ik de echte verhalen, niet de happy Instagram story’s.

Verdrietige verhalen: een dochter die bij een auto-ongeluk is omgekomen op 45 jarige leeftijd, een baby’tje die overleden is aan een longontsteking bij 9 maanden oud, dierbare huisdieren die zijn overleden, echtgenoten die veel te vroeg zijn overleden aan kanker. Ik heb ze allemaal te horen gekregen en ik neem ook altijd de tijd om naar deze verhalen te luisteren. Dan maar 5 minuten later thuis.

Maar ook mooie verhalen komen voorbij: klanten die bijvoorbeeld supertrots zijn op hun kinderen en kleinkinderen. Zo was ik eens bij een echtpaar van mediteraanse afkomst. Hun hele muur hing vol met foto’s van hun nazaten. Ik ben daar een uur binnen geweest, maar toen ik weer buiten stond kende ik de hele familie en weet ik wat voor werk ze doen. Hartverwarmend vind ik dat.

De mooiste foto’s vind ik die van vroeger. In zwart-wit. Daar is niks gefotoshopt aan, heel puur.

Social media is een mooi medium, zeker ook op zakelijk gebied. Ik probeer op dit gebied een duidelijk beeld van mezelf neer te zetten: hoe mijn werk eruit ziet, de plekken waar ik kom, de momenten die ik mee maak. Daar is niks gefotoshopt aan.

Een paar werken geleden ging ik met een fotograaf op stap om foto’s te maken voor mijn blog, social media en mijn website. Ik ben zelf niet van de selfie-generatie dus toen ik mezelf terug zag moest ik even slikken. De foto’s zijn prachtig geworden hoor, maar jeetje dat haar, of die neus, goh wat een dikke benen als ik zit. Ik ben dan super kritisch als ik naar mezelf kijk. Maar hey, that’s me. En dat is meer dan genoeg. Alhoewel…. Aan bovenstaande foto is wel iets gesleuteld. En jullie mogen raden wat…. 😉

Liefs, Judith

Geplaatst op

De jeugd van tegenwoordig

Ik werk graag met bejaarde mensen. Ze worden weleens weggezet als zeurende, mopperende mensen, maar tot nu toe heb ik die ervaring nog niet vaak met ze gehad.

Eigenlijk moet ik zelfs heel vaak lachen met ze, het zijn soms net kleine kinderen: ze zeggen alles wat ze denken. Ik kan ze ook wel begrijpen: het valt ook niet mee voor ze, sommige zijn dement, en degene die dat niet zijn kunnen soms moeilijk bijblijven. Zij snappen niks van onze (en de jongere) generatie. Van ‘de jeugd van tegenwoordig en hun mobieltjes, ze zitten alleen maar achter een scherm’. Dat er voor zo’n mobieltje of scherm honderden euro’s worden neergelegd begrijpen ze al helemaal niet. Veel van hen hebben armoede gekend, en de hongerwinter meegemaakt.

Ik kom weleens bij een bejaarde meneer die heel welbespraakt is en keurig ABN spreekt. Daartegen heb ik nog weleens dat ik iets minder ABN spreek. Zo vindt hij mijn ‘pleurt het in mijn tassie’ -tas geweldig. ‘Dat is Rotterdams he?’, vraagt hij dan. ‘Jazeker’, antwoord ik. En tijdens de behandeling noem ik nog wat Rotterdamse woorden die hij dan in zijn encyclopedie gaat opzoeken. ‘We kunnen het ook even googelen hoor, dat gaat wat sneller’, stel ik dan voor. Als ik uitleg wat googelen betekent, wuift hij het weg: ‘op die manier is daar toch niks aan’. Na de behandeling stuur ik zijn dochter altijd even een whatsappje om te laten weten hoe het is gegaan. ‘Zullen we een berichtje inspreken voor haar?’ stel ik ‘m voor. We spreken de whatsapp in van zijn dochter, en ik laat het hem terug luisteren. Hij kijkt mijn heel verbaasd aan en zegt: ‘ik snap er helemaal niks van, ben ik dat?’. 

Nog zo’n mooi voorbeeld is van toen ik bij een bejaarde mevrouw was voor een behandeling. Zij woont nog helemaal zelfstandig en redt zich prima. Toch kreeg zij bezoek van een instantie om te kijken of ze het nog allemaal wel kon redden op deze manier. Daar was mevrouw niet zo heel erg van gediend. Toen er werd gevraagd of ze weleens de weg buiten kwijt raakte, antwoorde ze met haar Rotterdamse tongval: ‘ik vind de weg makkelijker dan jij met je tomtommetje op dat telefoontje van je’. ‘Daar hadden ze mooi niet van terug’, vertelde ze me lachend.

Een andere bejaarde klant vertelde mij dat haar dochter mij had gevonden via ‘haar radiootje’. Ik moet vaak lachen om dit soort uitspraken. Ik ben zelf ook wel een beetje een digibeet. Het feit dat ik mijn eigen website en blog heb gemaakt is echt een wonder. (En een kwestie van heel veel tijd en heel veel uitzoeken en mezelf beheersen om mijn pc niet te laten vliegen.) Ik heb gelukkig iemand in mijn achterban die wel thuis is in die wereld, en die mij daarbij helpt. Maar stel je voor, over zo’n pakweg 50 jaar, hoe zou de wereld er op dat gebied dan uitzien? Alles gaat zo snel, zelfs ik heb er soms moeite mee om het bij te houden. We zullen het wel zien tegen die tijd. Voorlopig klets ik nog lekker door met mijn bejaarde klanten over vroeger, de toekomst en over de jeugd van tegenwoordig.