Tag: ambulant pedicure

Geplaatst op

Kleedjes

Ik ben gek op ‘de oudjes’ (zoals ik ze liefkozend noem), ik vind ze heerlijk om mee te werken. Ze zijn blij als je langskomt en je wordt met veel enthousiasme weer uitgezwaaid als je weggaat. In de tussentijd word je verzorgd met kopjes thee of koffie, wat lekkers, en een ‘extraatje’ voor de spaarpotjes van mijn kinderen. Ondertussen verzorg ik hun voeten zodat ze met hun gerimpelde kluifjes comfortabel achter hun rollator kunnen blijven schuifelen.

Gezelligheid

Ik voel me ook snel thuis bij deze klanten op leeftijd. De inrichting van een gemiddelde bejaarde woning vind ik vaak erg gezellig. Het mooie servies wat wordt tentoongesteld op een koffietafeltje, de fluwelen poefjes en de diversen spulletjes die ter decoratie in het vensterbank staan. Maar er is 1 ding waar ik toch echt mijn vraagtekens bij zet………..wat is er toch aan de hand met al die kleedjes?

Variatie

Het is vaak geen groot kleed wat er ligt, nee het zijn er meerdere in diverse varianten: verschillende kleuren, met kwastjes, zonder kwastjes, effen, bont, oud, nieuw, rond, vierkant. En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat de Perzische variant de meest favoriet is, by far. Je vindt ze vaak ook op de meest onlogische plekken: op de gang, in de woonkamer, tegen de muur, op de tafel, óveral kom ik ze tegen.

Linke soep

Ik snap deze woontrend van onze bejaarde medemens niet. Want ze liggen er niet voor het comfort in ieder geval. Hoewel de meeste oudjes er moeiteloos overheen karren met hun rollator heb ik er altijd moeite mee om niet zo’n kleedje achter de wielen van mijn werkkoffer aan te slepen. Ze zijn eigenlijk best link, die ‘gezellige’ kleedjes. Want stiekem laten ze je gewoon struikelen als je niet oplet, en deze doelgroep is al zo kwetsbaar.

Oproepje

Dus hierbij een oproep aan alle lieve bejaarden die hun woning hebben opgesierd met deze kleedjes: Hang ze aan de muur, leg ze gezellig op een tafeltje, maar alsjeblieft niet op de grond.  Ik zou het zo naar vinden als jullie hierover struikelen en wat breken, met alle gevolgen van dien (en dat gebeurt kan ik jullie vertellen) ik kan jullie namelijk echt niet missen, daarvoor vind ik jullie veel te leuk!

Liefs, Judith

Geplaatst op

The Old days

Ik ben 9 jaar oud als ik samen met mijn zus op de achterbank van onze auto zit terwijl we langzaam wegrijden uit de straat van onze opa en oma in Gouda. Onze zakken zijn door onze oma gevuld met een rolletje mentos (‘wat lekkers voor onderweg’), en een muntje van vijf voor in onze spaarpot. We zitten omgekeerd op de bank van onze Alfa Romeo en zwaaien vol enthousiasme door de achteruit naar onze opa.

Een lieve, grijze man met warme bruine ogen zwaait vrolijk terug. In zijn hand houdt hij een zakdoek vast die hij fanatiek mee laat wapperen in de blauwe lucht, later bewaar ik die zakdoek als herinnering aan hem. Hij blijft zwaaien totdat wij uit het zicht zijn, een beeld dat nog steeds duidelijk in mijn geheugen staat gegrift als één van mijn eerste herinneringen uit mijn jeugd.

Vele jaren later sluit ik de deur achter me dicht van een klein, gezellig huisje in een rustige wijk in Rotterdam. Ik trek mijn werkkoffer achter me aan over het pad van de voortuin. Er staat een vogelhuisje in en haar tuin staat vol met planten die volop in de bloei zijn. In mijn tas zit een pakje chocolademelk (‘voor als je onderweg dorst krijg meisje’) en in het zakje van mijn werkjasje zit een extraatje voor in het fooienpotje. Ik draai me om richting haar raam waar ze al klaar staat om mij uit te zwaaien, een standaard tafereeltje waar ze nooit van afwijkt.  Ze blijft zwaaien totdat ik uit het zicht ben verdwenen.

Helaas zijn mijn beide grootouders al een tijdje geleden overleden, en ik mis ze nog regelmatig. Maar gelukkig heb ik ze door mijn werk weer een beetje teruggekregen.