Yaşar and Me

Ruim anderhalf jaar geleden werd ik gebeld door Yaşar: ‘ik zoek een pedicure aan huis, kunt u bij mij langs komen? Ik heb wel echt moeilijke voeten hoor’, vertelde ze aan de telefoon.

Dat klanten hun voeten ‘heel lelijk of moeilijk’ vinden hoor ik wel vaker. Als ze dan bij mij in de stoel zitten en de sokken gaan uit dan denk ik vaak: ‘oh dat valt toch hartstikke mee’.

Maar Yaşar had geen woord teveel gezegd. Ze heeft echt moeilijke voeten. En dat komt door de vaatziekte die zij heeft: het bleu rubber bleb nevue syndroom. Een hele mond vol. Ik legde haar aan de telefoon uit, dat ik geen medisch pedicure ben en dat ik twijfelde of ik daar wel de juiste persoon voor ben. We spraken af dat ik langs zou komen en de situatie zou bekijken.

Zo gezegd zo gedaan. Bij aankomst doet een vrouw in een rolstoel open en stelt zichzelf voor als Yaşar. Als we de woonkamer binnen komen word ik vriendelijk begroet door haar familie en krijg ik een kopje thee aangeboden.

We maken kennis met elkaar en Yaşar doet haar verhaal, ze legt uit dat ze altijd samen met haar vader haar nagels knipte, maar die durfde het niet meer aan. Er moet bij haar zo voorzichtig te werk worden gegaan, bij het minste of geringste kan het gaan bloeden en daarnaast is haar huid ook heel erg gevoelig. Ik besluit om het voorzichtig te proberen, en het lukt. Met een knalrood hoofd van de inspanning rij ik naar afloop naar huis. Ik ben onder de indruk en kan de situatie moeilijk loslaten. Wat een heftige aandoening en wat een bikkel is Yaşar.

Sindsdien kom ik elke 4 weken bij haar om haar voeten te verzorgen. Bij binnenkomst begroet ik haar altijd met: ‘hi, hoe istie met je?’ Waarop altijd een eerlijk antwoord volgt. Meestal gaat het goed met haar, maar ze heeft ook slechte dagen. Dan antwoord ze met ‘mwah, het gaat wel’. Ik weet dan dat ze zich groot houd. Soms vraag ik door, soms laat ik het even gaan om haar zelf erover te laten beginnen als ze daar behoefte aan heeft.

Yaşar en ik verschillen op veel vlakken: ik woon in het nieuwe Nesselande, zij woont in het Oude noorden, zij is Turks, ik ben Nederlands, ik woon samen met mijn gezin, zij woont met haar man bij haar ouders. En ondanks dat zouden wij uren kunnen kletsen. We hebben samen mooie gesprekken tijdens de behandeling over de toekomst, over familie, en over het leven. We kunnen lachen om dezelfde dingen en we zijn eerlijk maar ook lief tegen elkaar. Zo noemt zij mij altijd ‘schat’en ik haar ‘lieffie’.

Want Yaşar is een lieverd, zo krijg ik weleens heerlijke zelfgemaakte broodjes mee voor onderweg, en afgelopen keer kreeg ik bosuitjes mee uit eigen moestuin. Ze is niet alleen lief, maar ook superstoer: Yaşar is geen piepert, geen aansteller, geen slachtoffer van haar ziekte.

Lieve Yaşar, bedankt voor je vertrouwen in mij, samen zijn wij zijn een topteam 😉

*Foto en blog zijn geplaatst met toestemming van Yaşar*