When the walls come down

Sommige klanten zijn erg open naar mij toe, ik krijg veel persoonlijke verhalen te horen. Maar lang niet iedereen is zo, er zijn ook mensen die een muurtje om zich heen hebben.

Zo ook een bewoonster van het verzorgingstehuis waar ik werk. Ik kom haar halen voor een behandeling, maar ze wil niet. ‘Nee’, zegt ze, je bent pas nog geweest, ik ga niet mee hoor. Ik leg uit dat het al langer geleden is, maar deze lieve dame is al dementerende en kan af en toe wel eens in de war zijn. Ze houdt voet bij stuk. Ik probeer het met een complimentje over haar trui, maar ze kijkt me achterdochtig aan. Ik heb alleen geen last van mijn voeten als ik net gedoucht heb, zegt ze. Ik weet dat ze af en toe wat last heeft van pijnlijke plekken dus ik wil haar hier echt even aan behandelen voordat het erger word. Ik probeer het nog een keertje, en ze geeft toe. Ok, zegt ze. Maar ik betaal de rekening echt niet hoor. Daar moet ik een beetje om lachen, ik hou er wel van als zo’n lief ogend omaatje opstandig kan zijn.  We lopen naar de lift en wachten totdat ie er is. Het duurt haar te lang dus ze duwt haar rollator een paar keer  tegen de liftdeur aan wat een behoorlijk kabaal maakt. Ook daar moet ik stiekem wel om lachen.

Als we in de ruimte zijn gaat ze zitten en zegt ze een paar keer: ‘ik weet het allemaal niet meer hoor, ik weet het niet meer’.  Ik kijk haar aan en zeg dat ik het weet en dat het allemaal wel goed komt. De rest van de behandeling blijft ze stil, en af toe kletst ze wat met me. Na de behandeling breng ik haar terug naar haar kamer en zet haar in haar stoel. Als ik de gang op loop besef ik me dat je er bij sommige mensen  er even doorheen moet prikken, net zoals bij deze dame. En hoe mooi is dat als dat lukt. Want diep van binnen zit er gewoon een heel lief iemand die het af en toe even niet meer weet.