Until we meet again

Een paar weken geleden ging ik langs bij een cliënt, ze lag op bed. Ze zei al dat ze zich niet goed voelde  ‘ik probeer positief te blijven, maar het lukt me niet meer’, zei ze. Ik ging bij haar zitten en pakte haar handen. Sorry, zei ik, mijn handen zijn een beetje koud. Dat vond ze juist fijn, en ik legde een hand op haar voorhoofd.

Ze begint te praten. Het gaat over vroeger, over haar man waar ze zoveel van hield. Ze vraagt aan mij of ik ook zo’n lieve man heb, en ik antwoord met ‘ja’. Heb je ook kinderen? vraagt ze. ‘Jazeker die heb ik ook. Een jongen en een meisje’ vertel ik haar. ‘Dat is het allerbelangrijkste in het leven, je gezin, zorg er maar goed voor’ zegt ze. ‘Beloof je me dat?’ vraagt ze. Beloofd, zeg ik. Tenslotte zegt ze: ‘en als we elkaar weer eens tegen komen, dan hebben we het er weer over’. Ik knik. Ze geeft me een handkus en ik geef haar een kus op haar voorhoofd. In mijn gedachte neem ik afscheid van haar, want ik weet dat het niet lang meer gaat duren voor haar.
Als ik haar kamer uitloop probeer ik mijn tranen weg te slikken, wat niet echt wil lukken. Een paar weken later is ze overleden.

ik werk met een doelgroep waarvan een groot gedeelte aan hun laatste levensfase zijn begonnen. Het kan dus zijn dat er iemand overlijdt.
Ik weet dat het erbij hoort, maar soms heb je met iemand net even iets meer, en dan valt het overlijden net even iets zwaarder…Deze mevrouw heeft mij altijd weten te raken. Met haar ontzettende positieve blik op het leven, haar lieve oprechte woorden en haar mooie verhalen van vroeger. We konden samen lol hebben door dansjes te doen en om de grapjes die we samen maakten.

Ik weet niet of ik geloof in een afterlife, daar ben ik nog niet over uit. Maar diep van binnen hoop ik het. Rust zacht lief vrouwtje, en wie weet tot ziens. Until we meet again.