Small talk, big heart

Ze ligt op bed terwijl ze naar buiten tuurt. Haar slaapkamer heeft een mooi uitzicht, mensen en auto’s komen voorbij en verdwijnen weer in de drukte van de stad. Haar dunne lichaam is verstopt onder warme dekens, een glimlach verschijnt op haar gezicht als ik haar slaapkamer binnen kom. Ik begroet haar vriendelijk, maar vraag bewust niet hoe het met haar gaat. Het antwoord weet ik namelijk al, en ik wil haar niet confronteren met haar ziekte. Ik had me van te voren voor genomen dat ik de behandeling luchtig en gezellig zou houden: ’tutten en kletsen’ is de insteek. Het moet een welkome afwisseling zijn voor haar.

Ze is precies 10 jaar jonger als dat ik ben. Toen ik haar leeftijd had was ik bezig met het starten van een gezin, we waren bezig om zwanger te raken van ons eerste kindje wat vrij snel lukte, drieënhalf jaar later werd ons tweede kindje geboren. Zij is totaal met andere dingen bezig, maar ze vraagt heel geïnteresseerd naar mijn kinderen. Hoe oud ze zijn, hoe ze heten, en hoe ze het op school doen. Ik vertel haar een paar grappige quotes van mijn kinderen (daar zou ik serieus een boek mee kunnen vullen), ze lacht erom en ze verteld vol passie over haar nichtjes en neefjes die bij vlakbij haar in de buurt wonen en die regelmatig langs komen.

We praatten niet over haar ziekte, over de pijn die ze heeft, of over haar vooruitzichten. We kletsen over koetjes en kalfjes. De gehele pedicure-behandeling lacht ze, klets ze, verteld ze honderd uit over wat haar bezig houdt. Na de behandeling loop ik naar de keuken om mijn handen te gaan wassen. Ik zie foto’s van de periode van toen ze nog gezond was. Een vrolijk, stralend meisje kijkt in de camera. Dat vrolijke meisje zit nog in haar, verborgen in een ziek lijf. Als ik klaar ben met het opruimen van mijn spullen, loop ik nog even naar haar toe. Ik ga op de rand van haar bed zitten, ik pak haar hand en zeg haar gedag.

Als ik haar kamer uitloop werp ik nog even een blik naar buiten, naar het uitzicht op de stad. Daar gaat alles gewoon door, alsof er niks aan de hand is. Mijn wereld stond even een klein uurtje stil. Een uurtje waar ik er alleen even voor haar was. Voor die ontzettende sterke, lieve en positieve jonge vrouw, die ondanks haar ziekte blijft glimlachen en geïnteresseerd blijft in andermans wereld. Er komt een dag dat ze er niet meer is. Dat ze afscheid heeft genomen van dit leven. Ik wens haar, en haar naasten alle kracht van de wereld toe. Sommige mensen maken een indruk voor het leven, en zij is daar zeker ééntje van….