Open arms

‘Buenas tardes, como esta?’, probeer ik in mijn meest vloeiende Spaans te zeggen als ik binnen kom. Mevrouw begint meteen in rap Spaans te kletsen, en ik probeer haar uit te leggen dat ik niet verder kom dan de standaard zinnetjes. Ze kijkt me vragend aan terwijl meneer het voor mij vertaald. ‘Ze zegt dat je lekker bruin bent geworden’. Ik antwoord met ‘gracias’ en een glimlach, en loop verder hun woonkamer in om me te installeren.

Meneer wil eerst weten hoe het met mij gaat. We hebben elkaar al een poos niet gezien omdat ik er een tijdje uit ben geweest ivm de operatie en aansluitend mijn vakantie heb gehad. Zijn voeten zijn in de tussentijd behandeld door een lieve collega die waar heeft genomen voor mij in de tussentijd. ‘Het gaat goed, heel goed, dank u wel’, antwoord ik.

Ik kom nu ongeveer zo’n driekwart jaar bij deze lieve mensen over de vloer. Ze zijn van Spaanse komaf. Hun huis staat vol met foto’s van familie, de tv staat standaard op een Spaanse zender, en ze praten Spaans tegen elkaar, en ik hou daarvan. Zo lang ik me kan herinneren gingen wij vroeger op vakantie naar Spanje. Met de auto naar de camping. Spanje voelt daarom voor mij een beetje als thuis komen: de muziek, de taal, de mensen, het eten, ja ik heb een zwak voor Spanje. En dus ook voor deze mensen.

De eerste keer dat ik bij hun kwam voor een behandeling werd ik meteen gewezen op de foto’s aan de muur. Ik heb ze allemaal uitgebreid bekeken en toen ik weer buiten stond kenden ik de hele familie, wie bij wie hoort, wat voor een werk ze doen, en waar ze wonen. Het werd me allemaal verteld met veel trots.

Afgelopen keer moest ik even met ze koffie drinken in de tuin, mevrouw stond erop. Ik kan daar geen nee tegen zeggen, ik neem regelmatig even extra de tijd voor klanten. De verhalen die de mensen mij vertellen is mij dat meer dan waard. En dat extra kwartiertje op een dag kan er echt wel even vanaf. Pauze neem ik nooit, dus dat compenseer ik dan mooi op deze manier.

Na de koffie stond ik op om gedag te zeggen, ondertussen waren hun dochter en kleinkinderen ook langs gekomen. (De kleinkids werden door oma op schoot getrokken en gekust en geknuffeld, de kids lieten het allemaal gebeuren en vonden het prima, een lief tafereeltje.) ‘Nou tot de volgende keer’, zeg ik tegen ze. Dan pakt mevrouw mij even vast en ze geeft mij twee zoenen op mijn wang. ‘Guapa’, zegt ze tegen mij, waarop ik antwoord: ‘Nee, u bent guapa’. Ze lacht, en terwijl ik zwaai roep ik nog even ‘adios’ terwijl ik de trap afloop met mijn spullen.

Ooit wil ik eens een keer een cursus Spaans volgen, dat staat echt hoog op mijn lijstje, ondertussen leer ik bij deze lieve mensen af en toe wat woordjes bij. Zo weet ik hoe ik mijn koffie in het Spaans moet bestellen: café negro, en het woordje voet is ‘pie’. Maar het allerleukste is toch wel die Spaanse gezelligheid, het familiare, het warme welkom elke keer weer als ik voor de deur sta bij ze. En daar kan geen cursus tegen op.

Liefs, Judith

Ps. Blog is geplaatst met toestemming van señor, señora y familia.