Growing Pains

Groeipijnen

‘Ik heb veel meegemaakt in mijn leven, een hoop narigheid’. Ze valt even stil en werpt een blik naar buiten. Ze kijkt uit op een treurwilg en de zon weerkaatst op het slootje waar de grote boom staat, in de verte hoor ik de vogels zingen, het is een mooie dag. Ze vertelt verder, over de zware jeugd zonder haar vader die de concentratiekampen niet had overleefd. Haar moeder moest het alleen zien te rooien samen met haar 2 zusjes en 3 broers. Gaten in haar schoenen, avonden waar er geen eten op tafel stond en waar je met een knorrende maag naar bed ging, koude winters zonder kachel of warme dekens. Omstandigheden waar ik mij niks bij kan voorstellen. Mijn respect groeit met de dag voor deze generatie.‘Sommige moeilijke momenten horen bij het leven’, verteld ze verder, ik noem ze ‘groeipijn’, ‘Dat zijn de momenten die niet leuk zijn, maar nou eenmaal bij het leven horen en die je maken tot wie je bent geworden’.

Leermomenten

Ik denk aan mijn eigen groeipijn-momenten: het moment dat je erachter komt dat iemand een totaal ander persoon blijkt te zijn als dat je altijd had gedacht, het moment dat je positief probeert te blijven terwijl het leven op dat moment voelt als een neerwaartse spiraal, of het moment dat je afscheid moet nemen van iemand in je leven die je zo ontzettend dierbaar is dat een leven zonder degene niet voor te stellen is. Dat zijn de momenten die zwaar zijn, maar bij het leven horen. Mijn groeipijnen vallen in het niets vergeleken met die van mevrouw. Ze vouwt haar gerimpelde handen in elkaar en gaat verder: ik word dit jaar 88 jaar, elk jaar vraag ik mezelf met de herfst af of ik volgend jaar weer de blaadjes zie vallen, en elk jaar vier ik het feit dat ik er weer een lente bij heb gekregen. Ik rond de behandeling af en pak langzamerhand mijn spullen in. We praten nog even na. ‘ik geniet van de kleine dingen in het leven, van mijn kinderen en kleinkinderen, en van mooi weer zoals vandaag’, zegt ze.

Opgroeien

Later die week wordt mijn dochter midden in de nacht huilend wakker. Mama, ik heb zo’n last van mijn benen’, jammert ze. Ik kom naast haar zitten op haar kleuterbedje en leg haar uit dat het groeipijnen zijn. ‘Dan wil ik niet groeien mama’, is haar antwoord. ‘Ja wijffie, groter worden kost nu eenmaal wat moeite en daar kunnen wat pijntjes bij horen’, vertel ik haar terwijl ik haar lange bruine haar uit haar fijne gezichtje veeg. Ik troost haar en ze valt langzamerhand weer in slaap.Terwijl ik mijn bed instap denk ik nog even aan het gesprek terug wat ik had met de desbetreffende mevrouw, uiteindelijk krijgen we allemaal te maken met moeilijke momenten. Onthoud dat je er nooit alleen voor staat, er is altijd wel ergens een luisterend oor in de buurt. Of dat nou je moeder is of je eigen pedicure, er is altijd wel iemand die de pijn kan verzachten.