Got till its Gone

‘Het valt niet mee’, zegt ze terwijl ze haar kopje thee met een zucht neerzet op het bijzettafeltje naast haar. ‘Ik heb vijf kinderen en gelukkig doen ze heel veel voor mij, want ik kan het gewoon niet meer zelf, en dat vind ik zo vervelend.  Ik ben nu 87 jaar en ik heb grotendeels alleen voor mijn kinderen gezorgd omdat mijn man ons had verlaten voor een andere vrouw. Alimentatie betaalde hij niet voor zijn kinderen, al zijn geld ging op aan die andere vrouw’. Ik denk bij mezelf hoe zwaar dit moet zijn geweest voor haar, zeker in de tijd dat we nog niet de luxe kennen van een wasmachine, droger en de vaatwasser.  Daarnaast moest er nog voor brood op de plank gezorgd worden én de opvoeding van haar vijf kinderen kwam er ook nog eens bij kijken. Ik begrijp dat ze het moeilijk vindt om de zorg nu uit handen te moeten geven.

Geen Roze Wolk

‘En nu ben ik zo afhankelijk van anderen, ik kan zelfs niet eens meer mijn eigen nagels knippen’ zegt ze terwijl ik haar voeten incrème. ‘ Ik snap wat u bedoeld’ zeg ik tegen haar. Ze kijkt me vragend aan, en ik vertel mijn verhaal. Over hoe het mis ging tijdens mijn eerste zwangerschap, dat mijn kindje met spoed geboren moest worden omdat we beide in een gevaarlijke positie waren gebracht door het HELLP-syndroom, een ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging. Mijn kindje werd gehaald en kwam gezond ter wereld, samen bleven we in het ziekenhuis totdat mijn bloeddruk was gedaald en ik uit de gevarenzone was. Ik kreeg daarvoor een hoge dosis magnesium toegediend wat ervoor zorgde dat ik ontzettend moe en versuft was, ik kon mijn eigen lijf daardoor amper bewegen. Ik moest geholpen worden met eten en drinken, en met mijn verzorging. Mijn eigen kindje kon ik zelf niet voeden omdat ik geen kracht in mijn lichaam had, ik was toen compleet afhankelijk van de zorg van anderen. 

Knop om

En wat had ik het daar ontzettend moeilijk mee. De touwtjes houd ik het liefst in eigen handen, ik zorg graag voor anderen en voor mezelf. Ik hou van mijn vrijheid en onafhankelijkheid, dit moest ik allemaal in één klap opgeven. De knop moest om en langzamerhand kon ik mezelf eraan toegeven. En hoe heerlijk was het toen ik ein-de-lijk alleen kon douchen en zelf mijn eigen haren kon wassen zonder dat iemand mij hoefde te ondersteunen. Elke keer als ik douche sta ik er weer even stil bij hoe dankbaar ik ben voor het feit dat ik gezond en fit genoeg ben om weer voor mezelf te kunnen zorgen.

Rugzak

Dus ik snap het als de mensen mij vertellen dat ze het zo moeilijk vinden om de regie uit handen te geven. Als je bejaard ben dan moet je er op den duur aan toe geven dat je afhankelijk bent geworden van de zorg en dat feit veranderd niet meer. Het enig verschil is dat ik jonger was en er goed uit ben gekomen ben zonder lichamelijke mankementen, maar wel met een stukje levenservaring voor in mijn rugzak. Daarom geniet ik van elk moment: de momenten dat mijn lijf sterk genoeg is om mijn werkkoffer de trap op te tillen, de momenten dat ik langs de mooie skyline van de stad rijd, en de momenten dat ik in de ochtend vrolijk uit bed kan stappen zonder dat ik op een knopje hoeft te drukken om hulp te vragen hiervoor. 

Want ook al zijn het de alledaagse dingen die vanzelfsprekend zijn:

“You don’t know what you’ve got till it’s gone”.