From a Distance

Ik leg de handscanner op de zelfscan-balie van de Jumbo als mijn oog valt op het bordje met daarop het vriendelijke, doch dringend, verzoek om anderhalve meter afstand te houden van elkaar bij de kassa’s. Die anderhalve meter afstand mag van mij permanent worden doorgevoerd, denk ik terwijl ik afreken. Ik denk aan die keren dat ik een boodschappenkarretje tegen mijn hielen aan kreeg, of dat ik bezig was met mijn boodschappen op de band te leggen en dat degene achter me ook al was begonnen met het uitladen van zijn spullen terwijl ik nog niet eens klaar was. Een bron van irritatie. Ik trek dat soort momenten echt slecht.

Waar ik ook de kriebels van krijg is als je een gesprekspartner hebt die ontzettend in je aura komt. Zo iemand die net even te dichtbij staat waardoor ik me ontzettend ongemakkelijk voel. Ik doe dan altijd een stap naar achter, maar op de één of andere wonderbaarlijke wijze weet degene toch weer in mijn personal space te belanden.

En nu zijn we met zijn allen beland in een situatie waar we juist afstand moéten bewaren. We moeten afstand bewaren zodat we onze medemens eventueel niet besmetten, we moeten afstand bewaren zodat we zelf niet het risico lopen om ziek te worden. De keren dat ik naar buiten ga, ben ik me ontzettend bewust van die afstand. Ik loop om mensen heen en ik houd zoveel mogelijk afstand.

Maar ik mis het lichamelijk contact met mijn naasten. Even knuffelen met mijn moeder, of mijn zus drie dikke zoenen geven als ik haar na een tijd weer zie, mijn neefje een dikke kroel geven, dat kan nu niet. Het is niet verstandig. Het is even zwaaien op afstand, en dat voelt koud aan.

Ik kan niet wachten om mijn klanten weer de hand te schudden, om de demente klanten even zachtjes over de arm te wrijven als ze mij niet herkennen. Tot die tijd knuffel ik hier thuis heel wat af met mijn gezin en ons hondje. Mijn zoontje krijgt (onder luid protest) een kus op zijn bol, mijn dochter kietel ik door haar haartjes als ze heerlijk ligt te slapen , mijn man krijgt spontaan een kus op de mond tijdens het (terug) kijken van voetbal, en de hond geniet van de extra aandacht die ze krijgt zodra ze zich heeft geïnstalleerd naast me op de bank.

En straks, als alle ellende voorbij is, zal ik nooit meer mopperen op de mensen die op mijn huid zitten, of op de mensen in de rij bij de supermarkt die in mijn comfort zone komen. Want alles is beter dan dit…..

Let op jezelf, en op elkaar.

Liefs, Judith