Destiny

Gesloten deur

Ik druk nogmaals op de bel beneden bij haar appartement, het is niet de eerste keer dat ze niet opent. Mevrouw is slechthorend, dus de bel zal ze wel niet gehoord hebben. Een bewoner van het complex komt aangelopen en de deuren zoeven open, ik loop snel naar binnen toe en druk op het knopje van de desbetreffende etage.

Als ik weer aanbel bij haar, dit keer bij haar voordeur, doet ze wel open. Een klein vrouwtje met korte grijze haren komt aan geschuifeld, ze loopt krom en leunt op haar rollator. Ze opent de deur, maar niet helemaal, ze laat ‘m op een kiertje staan. Met haar felblauwe ogen neemt ze me van top tot teen wantrouwend op. ‘ik ben het Judith, de pedicure’, leg ik haar uit.

Geen tijd te verliezen

‘Ja, dat weet ik wel, maar ik denk niet dat ik tijd voor je hebt’, zegt de 92 jarige dame tegen mij. Ik vraag haar of ze plannen heeft, of misschien ergens anders een afspraak heeft? Bij het maken van een nieuwe afspraak voor de behandeling schrijf ik deze altijd op in haar agenda, én ik geef deze ook altijd door aan haar dochter. Maar ik weet dat mevrouw vergeetachtig is, en niet altijd bewust is van onze gemaakte afspraak.

‘Nee hoor, ik heb geen tijd voor je, want ik ga binnenkort onder de grond’, vertelt ze me. Ik kijk haar vragend aan: ‘onder de grond, wat bedoelt u? Zullen we er anders binnen even verder over praten?’. Ze opent de deur voor me en ik loop achter haar aan naar binnen. ‘Gaat u maar lekker zitten, en vertel me maar wat er aan de hand is, dan behandel ik ondertussen even lekker uw voeten’. Ze vindt het een goed plan en laat zich zakken in haar comfortabele stoel. ‘Ik denk gewoon dat er een tijd van komen en een tijd van gaan is, en dat die momenten vast staan. En mijn moment is gekomen’, zegt ze vastberaden. Ik luister naar haar terwijl ik de behandeling voortzet.

Het lot

Dan begint ze met het vertellen over haar jeugd, de oorlog, haar ouders. De verhalen komen me bekend voor, ze vertelt me vaak hetzelfde. Ondertussen vraag ik me af of het echt zo zal zijn: dat alles vast staat in het leven: is je lot al bepaald? Of heb je het zelf in de hand? Maakt het uit of je rechtsaf of linksaf gaat? Of is het pad al voor ons geplaveid? Vragen waar je nooit het antwoord op zal weten.

Na de behandeling nemen we afscheid: ‘tot de volgende keer’ zeg ik tegen haar. Maar daar is ze niet zo zeker van: ‘ik denk niet dat ik er dan nog ben’, zegt ze terwijl ze me peinzend aan kijkt. ‘Dan wens ik u heel veel sterkte en kracht toe’ zeg ik terwijl ik richting haar knusse gang loop. Ze bedankt me en sluit de voordeur achter me.

Onbeantwoord

Terug in de lift vraag ik mij af: was mevrouw in de war door de dementie? Of kan je het misschien echt aanvoelen wanneer het je tijd is? Toen mijn opa ouder werd zei hij: ‘op een gegeven moment is het tijd om ruimte te maken voor nieuwe mensen’. Hij wist wanneer het zijn tijd was. Ik ben van nature een nieuwsgierig persoon, en wil graag alles weten. Maar op sommige vragen hoef ik niet perse het antwoord te weten, en dit is er één van…..

---