De mantel der liefde

Waar zouden we zijn zonder mantelzorg? Ik vraag me het weleens af aangezien ik het regelmatig tegenkom bij mijn klanten…

Een buurman die een sleutel heeft en elke avond even bij zijn bejaarde buurvrouw komt kijken of alles goed gaat. Een dochter die ervoor zorgt dat de administratie van haar vader goed wordt verzorgt en contact met mij onderhoud wat betreft de voetverzorging van haar vader.
Schoondochters die ervoor zorgen dat mams de beste zorg krijgt en dat haar koelkast altijd is gevuld en dat er een magnetronmaaltijd aanwezig is. En regelmatig worden afspraken, betalingen en parkeerkosten op afstand geregeld door de kinderen van de bejaarde klant.

Ik vind dit altijd hartverwarmend en zeker niet vanzelfsprekend. Niet iedereen komt uit een zorgzame familie, en niet iedereen heeft lieve buren.

Veel bejaarden wonen nog thuis en besteden de zorg uit aan de thuiszorg die ik regelmatig aantref bij hun. Maar die kunnen niet lang blijven en doen hun werk zo goed als kwaad als ze kunnen voordat ze weer met alle haast naar de volgende cliënt gaan. Een vriendin van mij werkt in de thuiszorg en de druk waar zij mee te maken heeft ligt enorm hoog. Petje af voor hun.

Soms komt het nieuws voorbij dat er iemand al dagen lang dood in zijn huis heeft gelegen voordat het wordt opgemerkt. Vreselijk lijkt mij dat, het zal je vader of moeder maar zijn.

Ik kan me niet voorstellen dat ik mijn moeder aan haar lot zou overlaten als zij er alleen voor komt te staan als ze bejaard is. Zij heeft een groot gedeelte van haar leven voor mij gezorgd ( en doet dat soms nog steeds), en ik vind het niet meer dan normaal dat de rollen worden omgedraaid als zij zorg nodig heeft.
Mijn zoontje heeft zelfs al de zolder voor haar gereserveerd als het zover is, maar daar moet nog even over gesproken worden 😉