De jeugd van tegenwoordig

Ik werk graag met bejaarde mensen. Ze worden weleens weggezet als zeurende, mopperende mensen, maar tot nu toe heb ik die ervaring nog niet vaak met ze gehad.

Eigenlijk moet ik zelfs heel vaak lachen met ze, het zijn soms net kleine kinderen: ze zeggen alles wat ze denken. Ik kan ze ook wel begrijpen: het valt ook niet mee voor ze, sommige zijn dement, en degene die dat niet zijn kunnen soms moeilijk bijblijven. Zij snappen niks van onze (en de jongere) generatie. Van ‘de jeugd van tegenwoordig en hun mobieltjes, ze zitten alleen maar achter een scherm’. Dat er voor zo’n mobieltje of scherm honderden euro’s worden neergelegd begrijpen ze al helemaal niet. Veel van hen hebben armoede gekend, en de hongerwinter meegemaakt.

Ik kom weleens bij een bejaarde meneer die heel welbespraakt is en keurig ABN spreekt. Daartegen heb ik nog weleens dat ik iets minder ABN spreek. Zo vindt hij mijn ‘pleurt het in mijn tassie’ -tas geweldig. ‘Dat is Rotterdams he?’, vraagt hij dan. ‘Jazeker’, antwoord ik. En tijdens de behandeling noem ik nog wat Rotterdamse woorden die hij dan in zijn encyclopedie gaat opzoeken. ‘We kunnen het ook even googelen hoor, dat gaat wat sneller’, stel ik dan voor. Als ik uitleg wat googelen betekent, wuift hij het weg: ‘op die manier is daar toch niks aan’. Na de behandeling stuur ik zijn dochter altijd even een whatsappje om te laten weten hoe het is gegaan. ‘Zullen we een berichtje inspreken voor haar?’ stel ik ‘m voor. We spreken de whatsapp in van zijn dochter, en ik laat het hem terug luisteren. Hij kijkt mijn heel verbaasd aan en zegt: ‘ik snap er helemaal niks van, ben ik dat?’. 

Nog zo’n mooi voorbeeld is van toen ik bij een bejaarde mevrouw was voor een behandeling. Zij woont nog helemaal zelfstandig en redt zich prima. Toch kreeg zij bezoek van een instantie om te kijken of ze het nog allemaal wel kon redden op deze manier. Daar was mevrouw niet zo heel erg van gediend. Toen er werd gevraagd of ze weleens de weg buiten kwijt raakte, antwoorde ze met haar Rotterdamse tongval: ‘ik vind de weg makkelijker dan jij met je tomtommetje op dat telefoontje van je’. ‘Daar hadden ze mooi niet van terug’, vertelde ze me lachend.

Een andere bejaarde klant vertelde mij dat haar dochter mij had gevonden via ‘haar radiootje’. Ik moet vaak lachen om dit soort uitspraken. Ik ben zelf ook wel een beetje een digibeet. Het feit dat ik mijn eigen website en blog heb gemaakt is echt een wonder. (En een kwestie van heel veel tijd en heel veel uitzoeken en mezelf beheersen om mijn pc niet te laten vliegen.) Ik heb gelukkig iemand in mijn achterban die wel thuis is in die wereld, en die mij daarbij helpt. Maar stel je voor, over zo’n pakweg 50 jaar, hoe zou de wereld er op dat gebied dan uitzien? Alles gaat zo snel, zelfs ik heb er soms moeite mee om het bij te houden. We zullen het wel zien tegen die tijd. Voorlopig klets ik nog lekker door met mijn bejaarde klanten over vroeger, de toekomst en over de jeugd van tegenwoordig.