De heer des huizes.
Toen ik haar leerde kennen was ze al 95 jaar. Ze woonde in het verzorgingstehuis waar ik werkte. Haar kamer keek uit op de metrobaan die mijn wijk met het centrum verbindt en in de verte kon ik tussen de bomen door de school van mijn dochter zien. Aan haar muur hing een kruis met daaronder een schilderij waar een Bijbelse tekst opstond. Elke keer als ik haar voeten kwam behandelen vertelde ze me ‘Dat de Heer haar nog niet was komen halen.’
En dat verbaasde me toch enigszins een beetje, want na elke behandeling dacht ik dat het de laatste keer zou zijn dat ik haar zou zien. Ze was namelijk altijd moe en zo ontzettend dun waardoor ze er kwetsbaar uit zag. Ik was soms bang dat ze letterlijk zou breken onder mijn handen, zo fragiel was ze.
Ze was niet alleen kwetsbaar, maar ook ontzettend eigenwijs, want ze wilde elke dag een panty aan. Ook op de dagen dat ik haar kwam behandelen. ‘Oh die panty moet wel uit’, was altijd haar conclusie als ik bij haar was. ‘Ja, dat is wel handig, anders moet ik er doorheen knippen’, was dan ook altijd mijn standaard grappig bedoelde opmerking, waar ze elke keer weer om kon lachen.
Iemand van de verzorging werd er dan bijgehaald zodat we samen de panty konden uittrekken. De verzorging hield haar vast en ik rolde voorzichtig haar panty naar beneden. Haar benen waren zo dun dat ze mij een beetje aan Bambi deed denken als ik haar zo wankelend op haar beentjes zag staan. Met veel zorg legde ik daarna haar voeten op mijn beensteun om haar te kunnen pedicure.
Ondertussen werden er bonbonnetjes voor haar neergezet op haar eettafel, ’pak daar af en toe maar lekker van’, was het advies van de zorg. Maar mevrouw was wederom eigenwijs en wees de chocolade af, ze wilde namelijk niet dik worden. Dat je daar nog mee bezig kan zijn op zo’n hoge leeftijd verbaasde mij.
Enkele weken daarna krijg ik het bericht dat het niet goed ging met haar en dat onze volgende pedicure afspraak daarom niet door kon gaan. Zou het moment zijn aangekomen dat ze afscheid neemt? Dat haar zwakke lijfje het begeven heeft? Dat haar Heer haar komt halen? Nee hoor! Want 3 maanden daarna krijg ik van dezelfde contactpersoon het bericht of ik mevrouw weer kan inplannen, ze is weer opgekrabbeld. Ik krabbel mezelf even achter de oren want dit had ik niet verwacht en enkele weken later ben ik weer in haar vertrouwde kamertje met het onveranderde uitzicht, het enige verschil is dat er nu blaadjes aan de bomen zijn gegroeid en het uitzicht iets groener oogt.
Ook mevrouw oogt wat voller en gezonder, zij is duidelijk ook opgebloeid. Na afloop van de behandeling zie ik op de klok dat ik voorloop op mijn schema en daarom drinken we gezellig samen een kopje koffie op haar kamer. Een maand daarna krijg ik het bericht dat ze is overleden na een kort ziektebed.
De meeste afspraken kunnen ingepland worden zodat je weet waar je aan toe bent, maar niet alles in het leven past in een agenda. Dan moet je gewoon op je beurt wachten, tot je uiteindelijk wordt opgehaald door degene waar je op aan het wachten was.