De Avonturen van een huismuis.

Een onschuldig-ogend muisje jaagden ons twee weken geleden letterlijk de kast op. Voor het eerst werd het diertje gesignaleerd door ons hondje, maar het knaagdiertje was zo snel dat onze ouwe dibbus het muisje niet kon bij houden, rap schoot ie door een klein kiertje achter onze tv-kast.

Mijn Alfaman krijgt terplekke een aanval van territoriumdrift: ‘die muis moet weg, nu!’ Er worden diversen materialen uitgerukt: een schepnet uit de schuur, een vliegenmepper uit de krantenmand en een swiffer wordt tussen de schoonmaakspullen vandaan getrokken. Het mag duidelijk zijn: missie “die muis moet uit ons huis” wordt terplekke opgezet.

Allereerst wordt de tv -kast voorzichtig van de muur geschoven. Aangezien deze kast al jaren op dezelfde plek heeft gestaan is het daarachter een behoorlijke stoffige bedoeling geworden. De schoonmaak-kriebels beginnen spontaan op te spelen bij mij, en voordat ik het weet ben ik driftig alle stofwolken aan het opzuigen met de stofzuiger, oftewel “mijn rechterhand” zoals mijn man het apparaat ook wel noemt. Ondertussen is het muisje allang aan de oversteek begonnen richting de overkant van de woonkamer en schiet pijlsnel onder de bank. 

Vriendelijk doch dringend word ik verzocht door de Alfaman om de stofzuiger even links te laten liggen en om onze missie voort te zetten. Alfaman verandert in Rambo als hij zijn biceps als een ware bodybuilder opwarmt om de bank op te tillen. Als de warming up voltooid is tilt hij de bank vakkundig op waaronder het muisje ons met grote bruine kraaloogjes verbaasd aankijkt.  De kleine stinkerd kiest het hazenpad en voor ik het weet schiet hij rakelings langs mij heen richting de keuken.

Een hysterisch gegil, chaos, en een hond die door alle commotie bijna onder de bank wordt geplet is het gevolg van de klopjacht. ‘Hij zit in de keuken! Sluit ‘m in!’ roepen we vastberaden naar elkaar. Binnen no time dienen de eetkamerstoelen en de hondenmand als een muur waar fort Knox jaloers op zou zijn geweest.  Wederom schiet de veldmuis weer weg, dit keer onder de mand van de hond.

Mijn Rambo aarzelt geen moment en springt op de mand die gevuld is met een aardig assortimentje piepknuffeltjes. Ruim vijf minuten staat hij driftig op de mand te stampen terwijl de piepknuffeltjes van de hond vrolijk meepiepen onder zijn voeten. Na die vijf minuten tilt hij voorzichtig het mandje op en werpt een blik eronder.  Ik verwacht een aangekoekte muis onder de mand, maar tot onze grote verbazing is er in geen veld(muis)en of wegen de muis te bekennen. Het enige wat er geplet bij ligt, zijn de knuffels van de hond.

Vanuit mijn ooghoek zie ik de muis een sprintje trekken en in een reflex geef ik het een mep met mijn swiffer.Mijn dierenhart krimpt ineen, maar we hebben de muis meerdere keren de kans gegeven om het op een vriendelijke manier af te handelen, maar dat was geen succes. Dus helaas muis, het is nu hard tegen hard geworden. De muis tolt in het rond en rent vervolgens vrolijk verder, als ie een middelvinger had gehad had ie ‘m zeker naar mij opgestoken.

Ik zie hem tegen onze muur aanklimmen en ondertussen verdenk ik de muis ervan dat ie ontsnapt is uit een laboratorium waar hij gemuteerd is tot een muis met superkrachten. Ondertussen kruipt het beestje vervolgens in onze gordijnen. Rambo verandert spontaan in Tarzan en springt op zijn troon (de bijnaam van zijn relax-fauteuil), hij stapt op de leuning en rijkt naar de gordijnen. Helaas heeft ook de troon een kantelpunt en de stoel valt om met het gevolg dat Tarzan in de gordijnen hangt. De gordijnrails zit het ook niet meer zitten en buigt vervolgens om en breekt af.

Ik probeer mijn lach in te houden als ik de schade bekijk: de tv-kast staat midden in de woonkamer, de eetkamerstoelen liggen op de grond, de hondenmand is platgestampt en de man hangt tegen de muur aan met de gordijnen in zijn handen.

Ik proest het uit. ‘Dit is niet grappig Judith’ zegt de man met het gekrenkte ego. ‘Nou eigenlijk wel schat, en ik denk dat die muis ook ergens in een hoekje ons zit uit te lachen, zeg ik tegen hem. We besluiten om de jacht te stoppen, het is een doordeweekse avond om 23.45 als we alle meubels weer netjes op zijn plek zetten. Moe maar niet voldaan stappen we ons bed in, achteraf kunnen we er allebei om lachten.

Dit keer dus geen avonturen van een pedicure, maar van een klein muisje die waarschijnlijk de tijd van zijn leven heeft gehad.