Dappere vechtster

Een paar dagen geleden werd ik gebeld door iemand met de vraag of ik nog die middag, of anders morgen, de handen en voeten van een familielid van haar kon verzorgen. Die was net uit het ziekenhuis gekomen, ze heeft kanker en de vooruitzichten zijn niet al te best. Tja, in de middag zou sowieso niet kunnen en ik had mezelf eigenlijk het weekend vrij gegeven, maar ik hoor aan haar stem hoe belangrijk zij dit vindt om dit voor haar tante te regelen. Dus ok, we spreken af dat ik zaterdag kom.

Zo gezegd zo gedaan, ik stapte vanmorgen binnen bij haar tante die op haar bed lag. Ik stel me voor, ze maakt het zich gemakkelijk op haar bed en ik begin de behandeling. Eerst is ze nog stil, maar na 10 minuutjes begint ze te praten. Ze vraagt of ik ben getrouwd en het gaat over koetjes, kalfjes, kids en ze vraagt wat ik in mijn vrije tijd doe. Ik vertel dat ik o.a. er van houd om met vriendinnen wat te gaan drinken en dansen in de stad. Ze lacht, en vraagt: ‘zonder je man’? Ja, zeg ik die laat ik thuis. Daar lacht ze nog harder om.

Voorzichtig ga ik verder, als iemand de diagnose kanker heeft dan moet ik wel toestemming hebben van behandeld arts, want mevrouw is heel kwetsbaar. Ik rond de behandeling af en ze betaalt me. Ik wil het wisselgeld pakken, maar ze zegt dat dat niet hoeft. ‘Weet u het zeker’ vraag ik? Dit is meer dan een gemiddelde fooi wat ik krijg van haar. Ja zegt ze, drink er maar eentje van als je weer met je vriendinnen gaat stappen. En dat ga ik zeker doen! En dan ga ik proosten op deze mevrouw, een lieve, krachtige en dappere vechter.