Corries Goodbye

oktober 12, 2019 4 Door Judith

Het was maandagmiddag toen ik op mijn telefoon 5 gemiste oproepen zag van Corries schoondochter. Terwijl ik met mijn kinderen de hond uitlaat bel ik haar terug. ‘Er zal toch niks ernstigs aan de hand zijn met Corrie?’, schiet er door mijn hoofd heen als de telefoon over gaat. Helaas wordt mijn vermoeden bevestigd: ‘mijn schoonmoeder is afgelopen weekend overleden’, verteld haar schoondochter mij.

Ik weet even niet hoe ik moet reageren, wat ik moet zeggen. Dit zag ik niet aankomen. Corrie was hartpatiënt, maar ik had het idee dat ze redelijk goed weer in haar vel zat. ‘Ze is overleden aan een hartinfarct, ze hebben van alles geprobeerd, maar het heeft niet mogen baten. De uitvaart is woensdag, je bent van harte welkom’. Dan bedenk ik me dat ik nog mooie portretfoto’s van Corrie heb, gemaakt door de fotograaf tijdens een fotosessie voor mijn werk. Ik stel voor om ze door te mailen, misschien hebben ze er wat aan. Later die avond krijg ik een berichtje erover: ze zijn erg blij met de foto’s, ze kiezen de mooiste uit voor op haar kist.

Op de desbetreffende woensdag loop ik het zaaltje in waar de condoleance plaats vind. Ik herken haar zoon van de foto en condoleer hem, zijn broer en haar schoondochter. ‘Ze was erg op je gesteld, en vond het altijd fijn als je er was’. Haar schoondochter vult aan: ‘ze was stiekem trots op het feit dat je over haar schreef. Ze had het fijn gevonden dat je er bent. Ze had trouwens nog wat voor je klaar liggen, ze was al een beetje aan het ruimen’. Ik krijg 2 beeldjes en een plantenpotje in een zakje. Ik neem het aan en drink mijn koffie op. Ik bedank ze voor de uitnodiging en verlaat het zaaltje.

Terwijl ik over het terrein terug loop naar mijn auto met de spulletjes in mijn hand piept de zon door de wolken heen. Ik denk aan Corrie, aan de gesprekken die we hebben gehad, we hebben veel gelachen, maar er zaten ook serieuze gesprekken tussen. Over het feit dat ze het moeilijk vond om alleen te zijn, om weinig buiten te komen. ‘Van mij hoeft het soms niet meer’, zei ze de laatste keer dat ik haar sprak. ‘Nou Corrie, niet zo gek praten hoor, ik kan je nog niet missen’, antwoorde ik haar. Maar het leven loopt nou eenmaal niet zoals we zouden willen, en dan moeten we dealen met het afscheid nemen van de mensen die we het liefst langer bij ons hadden willen houden.

Ik hoop dat ze de rust heeft gevonden die ze nodig had. Ik kan me moeilijk een voorstelling maken van de hemel, maar ik zie Corrie voor me die daar nu gezellig een partijtje aan het bingoën is. Met van te voren een fatsoenlijke bak bami en na afloop een kopje koffie met een rol degelijke ‘kaakies’.

Als ik de volgende dag mijn agenda erbij pak om een afspraak te maken met een klant kom ik haar naam tegen, we hadden de volgende twee afspraken al ingepland. Ik pak een gum en veeg haar naam uit. Haar naam verdwijnt uit mijn agenda , maar Corrie zelf zal zeker niet uit mijn herinneren verdwijnen. Dank je wel Corrie, voor de mooie momenten, je was een bijzondere klant. Eigenlijk was je meer dan een klant voor mij. Rust in vrede.

Liefs, Judith

*Blog en foto geplaatst met toestemming van de familie van Corrie*