Brown eyes

Warme begroeting

Het is woensdagavond rond 19.00. Het is buiten donker en koud als ik aanbel bij mijn klant. Het is guur en de wind giert gemeen langs mijn gezicht. Ik duik nog dieper in mijn sjaal en probeer mijn handen warm te houden in de zakken van mijn winterjas. Het ganglicht schiet aan en de voordeur zwaait open.

Ik word enthousiast begroet bij de deur en volg hem richting de woonkamer. De kamer is ruim en warm, het hout in de open haard knettert gezellig en het doet me denken aan de vele weekendjes weg in knusse huisjes. De gordijnen zijn gesloten maar ik weet dat daarachter een uitzicht is wat niet zou misstaan op een ansichtkaart. Ik zet mijn werkspullen neer en als ik me omdraai staat hij voor me. Hij kijkt me intens aan met zijn donkerbruine ogen. Ik weet precies wat hij wil van mij.  ‘Ik kom hier om te werken’, zeg ik tegen hem. Maar hij blijft me indringend aankijken, alsof hij het niet heeft gehoord. Ik heb een zwak voor hem, en hij weet dat. Met mijn vingers streel ik door zijn bruine krullen die speels over zijn voorhoofd vallen.

Nog één keertje …

Dan loopt hij naar de ander kant van de woonkamer. Zal de boodschap zijn aangekomen bij hem? Nog geen vijf tellen later staat hij weer naast me, met een knuffel. ‘wat een mooi beertje’ zeg ik tegen hem terwijl ik het aanneem. De ogen van het beertje lijken precies op die van hem en ik smelt weer een beetje. Niet door de warmte van de open haard, maar door de blik in zijn ogen. Hij wil het echt heel graag. Ik weet precies welk spelletje hij wilt spelen , en ik geef toe. Vooruit, één keertje dan, maar dan ga ik echt beginnen met werken spreek ik hem toe.

Ik draai het beertje in mijn handen rond en gooi het met een flinke zwieperd door de kamer. Hij rent erachter aan en komt vrolijk kwispelend met het beertje in zijn bek terug rennen. Ik aai hem nogmaals over zijn koppie: ‘brave jongen, maar ik kom voor je baasje en nu ga ik écht beginnen met werken’. De boodschap is deze keer wel aangekomen en hij kruipt samen met zijn beertje in zijn warme mandje.

Onweerstaanbaar

Eenmaal thuis gekomen wordt ik vrolijk begroet door mijn hond. Ze snuffelt driftig aan mijn schoenen en broek. ‘Sorry, ik ben vreemd gegaan’, biecht ik haar eerlijk op.  Ze kijkt me aan en loopt naar de lade waar haar koekjes liggen. Alsof ze wil zeggen ‘maak het dan maar goed’. Ik geef haar haar lievelingskoekje en ze rent er blij mee naar het kleedje op de bank waar ze het liefst ligt.

Honden…onweerstaanbaar, toch?

---