Big city, Big hearts

Ik sta op het afgesproken tijdstip op de stoep bij een nieuwe klant. Na drie keer aanbellen, een paar keer kloppen, en haar een paar keer geprobeerd op haar telefoon te bereiken geef ik het op. Ze is niet thuis.

Dan hoor ik een stem achter me: ‘Daar sta je dan met je goeie bedoelingen’. Ik draai me om en kijk in de ogen van de buurman, vriendelijke ogen van een bejaarde man. ‘Weet u waar uw buurvrouw is? Ik had een afspraak met haar’, vertel ik hem.

Hij vertelt mij dat hij haar die ochtend nog heeft gezien, en dat hij het voor de rest ook niet weet. We bellen en kloppen samen nog een keer aan, maar tevergeefs….
‘Je mag anders wel even binnenkomen bij mij voor een bakkie thee of koffie’, bied de gastvrije buurman aan.

Mijn moeder heeft mij geleerd om geen drankjes aan te nemen van vreemde mannen, maar deze ziet er alles behalve onbetrouwbaar uit.
En aangezien ik toch even de tijd moet overbruggen naar de volgende klant, en een bakkie koffie er altijd wel in gaat besluit ik om in te gaan op zijn uitnodiging.

Eenmaal binnen word ik rondgeleid door zijn knusse benedenwoning en ondertussen staat de koffie te pruttelen. We gaan op zijn bank zitten en meneer verteld over vroeger: over zijn tijd bij de marine, over zijn vrouw die hij een paar jaar geleden heeft verloren en nog zo erg mist, en over zijn schilder-hobby. Ik geniet van mijn spontane pauze terwijl meneer verder verteld.

Na een half uurtje besluit ik om verder te gaan met werken, en bedank ik hem voor de koffie, de gezelligheid, en zijn gastvrijheid.

Ik ga verder met mijn planning waar aan het einde van de middag even een tussenuurtje in zit. Ik besluit om die te overbruggen door even het centrum in te rijden om mezelf op een Poke Bowl te trakteren. Het heeft geen nut om naar huis te rijden, tegen de tijd dat ik daar ben kan ik weer terug.

Terwijl ik geniet van mijn sushi-snack denk ik aan de gastvrijheid die ik onderweg al vaak heb mogen meemaken bij mijn klanten: ‘Juud, je bent altijd welkom, ook al ben je niet aan het werk, of als je wat tijd moet overbruggen tijdens het werk dan weet je dat je altijd langs mag komen’. Ik heb het regelmatig gehoord.

Na die anderhalf uur sta ik bij mijn volgende klant voor de deur, zo rond half 7 in de avond. Tijdens de behandeling vertel ik haar dat ik mezelf even heerlijk heb getrakteerd waarop ze antwoord: ‘meid, je weet toch dat je hier ook altijd een boterham mag eten’.

En dat is , denk ik, één van de meest grote misverstanden van de mensen in de stad: ze zouden niet gastvrij zijn , afstandelijk, en op zichzelf. Terwijl ik het meest aanspraak heb in de lift, voor het stoplicht, of zomaar bij een buurvrouw op de stoep. Juist de mensen in de stad hebben even dat praatje nodig, het leven hier gaat allemaal al zo snel. En soms komt er iemand op het juiste moment die er even voor zorgt dat je de juiste aandacht krijgt. Of dat nou de pedicure is, de buurman, of een onbekende in de lift, het kan je hier zomaar even overkomen….

*Ps: met de buurvrouw gaat het goed, ze was door de omstandigheden de afspraak vergeten.