Beautiful people
Ik draai mijn auto de boulevard op, de Rotterdamse vlag hangt trots in de wind te wapperen. Mijn blik dwaalt even af naar het strandje aan de overkant van de winkels, de zon schijnt en het is een mooie herfstdag. Ik parkeer mijn auto tussen een witte range rover en een zwarte BMW in. Mijn kleinere paarse auto valt een beetje weg tussen deze twee grote vierwielers in.
Na een klein half uurtje kom ik terug van boodschappen doen. Ik zet mijn boodschappen op de achterbank van mijn auto. Mijn kofferbak is niet ruim en is al in beslag genomen door mijn werkspullen dus de boodschappen passen er niet meer bij. Ondertussen is de eigenaar van de auto naast mij ook aangekomen bij zijn auto, en zegt met een glimlach: ‘dat past zeker niet in je kofferbak?’. Ik lach om zijn opmerking en zeg: ‘Nee klopt, maar Ik heb wel altijd plek met parkeren’, antwoord ik terwijl ik naar zijn auto kijk. ‘Ja daar heb je gelijk in’ zegt hij.
Ik woon in een mooie wijk, waar de mensen het goed hebben. De auto’s zijn groot, de huizen zijn niet goedkoop, en de kinderen lopen veelal in merkkleding. Ik ben me er van bewust dat wij het goed hebben, ik zie om me heen dat er mensen zijn die het een stuk minder hebben. Klanten die hun afspraak een paar weken willen opschuiven omdat ze even het geld niet hebben, of die vragen of ze later mogen betalen omdat ze het nog even niet kunnen betalen. Ik doe daar nooit moeilijk over, en ik kan de eerlijkheid ook erg waarderen.
Het is menselijk om meer te willen, om elke keer weer een treetje omhoog te gaan, daar is tenslotte de piramide van Maslow op gebaseerd, het zit in ons systeem. Maar wanneer hebben we genoeg? Wanneer is het punt bereikt waarop we zeggen: ik ben gelukkig met wat ik heb, en wie ik ben. Dat is natuurlijk heel persoonlijk, iedereen is daar weer anders in, en ik vind dat verschil mooi om te zien.
Pas geleden had ik het hierover met een klant, tijdens de behandeling, die in dezelfde wijk woont als ik. Omdat we in dezelfde leeftijdsfase zitten hebben we veel raakvlakken, en daardoor de leukste gesprekken: Wat maakt jouw gelukkig in je leven? Is dat een baan met aanzien? Is dat een groter huis? Of een luxe auto? Ik zelf ben het gelukkigst als ZZP’er, scheurend in mijn Aygo door de stad om bij de mensen thuis hun voeten te verzorgen. Word ik hier rijk van? Nee, dat niet, maar wel erg gelukkig.
Toen ik de behandeling afrondde met de desbetreffend klant wenste ik hem fijne feestdagen toe, en melde ik ook nog even het feit dat er volgend jaar een tariefverhoging aan komt. ‘ik geef je groot gelijk’, reageerde hij erop. Tja tenslotte willen we allemaal een beetje meer…. ?
Liefs, Judith