A Mothers Call

Geen slaap
‘Mama, ik kan niet slapen’, zegt ze terwijl ze haar armpjes om me heen slaat. Het is rond negen uur in de avond, en ze kan de slaap niet vatten. Ik vraag haar wat er is, ‘ik wil gewoon bij jou zijn mammie’, is haar antwoord. Ik streel haar langen bruine haren en trek haar verder op schoot. Ze legt haar hoofd op mijn schouder en ze zucht vanuit haar tenen. Ik zeg haar dat ze even op de bank mag komen kroelen en haar lijfje ontspant. Binnen tien minuten is ze in slaap gevallen en leg ik haar terug in haar bedje.
Geen zon
Een paar dagen later op de donderdagochtend trek ik de deur dicht van een kamer in het verzorgingstehuis waar ik werk. Een half uur eerder heb ik de dame die daar woont getroost omdat ze het even zwaar had. ‘Iedereen wil ouder worden, maar niemand wil oud zijn’, klinkt het nog na in mijn gedachte. Ik slik een paar keer mijn tranen weg. Mijn gedachte gaan naar iemand die helaas niet oud heeft mogen worden en waar we gisteren afscheid van hebben moeten nemen. Het afscheid was heftig en intens. Er komt verdriet bij kijken wat je voelt in elke vezel van je lijf. Ik duw mijn werkkarretje vooruit, maar mijn motivatie wordt met elke stap minder. Een klant van mij noemt mij weleens ‘het zonnetje’, maar vandaag voel ik weinig reden om te stralen.
Part of the job
Dan hoor ik een bekende stem ‘Hallo Juudje’, zegt ze. Ik kijk op en mijn blik wordt naar een paar donkerbruine ogen geleidt. Ogen die ik al mijn hele leven ken. Het is mijn moeder die in de lange gang staat van het verzorgingstehuis waar ik werk. Ik zeg niks en loop naar haar toe. Ik leg mijn hoofd op haar schouder en vecht tegen de tranen. ‘Hoi mam’ zeg ik met een brok in mijn keel. Haar warme armen slaat ze om mij heen. Vijf minuten laten zitten we aan de koffie. Ik vertel haar over het emotionele afscheid en ze luistert naar mijn verhaal. Daarna gaat het over het werk, dat het een mooie afleiding kan zijn, maar dat je altijd ‘aan’ staat. Je luistert naar de verhalen van de klanten terwijl je die van jezelf weg cijfert. Dat is ‘part of the job’, maar dat valt op een dag als vandaag niet altijd mee. Na het koffie kwartiertje zijn mijn tranen opgedroogd, en mijn hart is gelucht. Dit was precies waar ik behoefte aan had. ‘ik voelde dat ik nodig was’, zegt ze me later.
Na regen…
We hebben allemaal weleens een schouder nodig. Van een moeder, van een vriendin, of van iemand anders die dat kan bieden. Pak die schouder, hou ‘m vast, wees ‘m dierbaar. Want uiteindelijk schijnt er achter de wolken altijd de zon.
Mooi geschreven, heel herkenbaar voor mij.
Bedankt voor het compliment.
Heel herkenbaar
Dank je wel!
Mooi❣️
Dank je.